Valangin
Valangin (frankoprovenzalisch [volɛˈdʒɛ̃], uf dytsch früener: Valendis) isch e bolitischi Gmai vom Kanton Nöueburg.
Valangin | |
---|---|
Basisdate | |
Staat: | Schwiiz |
Kanton: | Nöieburg (NE) |
Region: | Val-de-Ruz |
Bezirk: | (Dr Kanton Nöieburg kännt sit 2018 kä Bezirk me.) |
BFS-Nr.: | 6485 |
Poschtleitzahl: | 2042 |
Koordinate: | 559576 / 207429 |
Höchi: | 651 m ü. M. |
Flächi: | 3.77 km² |
Iiwohner: | Expression-Fähler: Nit erwartete Operator: <Ungültiger Metadaten-Schlüssel 6485 (31. Dezämber 2022)[1]
|
Website: | valangin.ch |
Valangin | |
Charte | |
Geografi
ändereValangin lyt im Nöieburger Jura am nerdlige Yygang vu dr Seyon-Schlucht. Zue Valangin ghere au no d Wyler La Borcarderie (674 m ü. M.) un Bussy (746 m ü. M.). Dr Bann umfasst 40 Prozänt landwirtschaftligi Flechi, 51 Prozänt Wald, 8 Prozänt Sidligsflechi un öppe 1 Prozänt sunschtigi Flechi. D Nochbergmaine vu Valangin sin Neuenburg, Peseux un Val-de-Ruz.
Gschicht
ändereValangin isch zum erschte Mol gnännt wore anne 1241 as de Valengiz.
D Herrschaft vo Valangin het im Middelalter mit der Burg uf em Felse z Valangin ir Zäntrum gha. Si isch anne 1215 a d Graafe vo Aarbärg cho. 1296 isch es wäge dere Herrschaft zum ene Chrieg cho. Sid 1592 het s Piet vo Valangin ganz zu Nöieburg ghört.
Syt 1648 isch Nöueburg Firschtetum un ab 1707 dur Personalunion mit em Chenigrych Preuße verbunde gsii. Anne 1806 isch s Biet an Frankrych unter em Napoleon I. abdrätte wore. Im Zug vum Wiener Kongress isch s anne 1815 an d Schwyz chuu, doderby sin d Chenig vu Preuße aber bis zum Nöueburgerhandel 1857 au Firschte vu Nöueburg blibe.
Bis Endi 2017, wo d Bezirk im Kanton Nöieburg ufghobe wore sin, het d Gmai Valangin zum Bezirk Val-de-Ruz ghert.
Bevelkerig
ändereQuälle: Bundesamt für Statistik 2005[2]
Johr | 1850 | 1860 | 1870 | 1880 | 1888 | 1900 | 1910 | 1920 | 1930 |
Yywohner | 418 | 535 | 487 | 435 | 455 | 476 | 502 | 480 | 461 |
Johr | 1941 | 1950 | 1960 | 1970 | 1980 | 1990 | 2000 | 2010 | 2015 |
Yywohner | 389 | 427 | 409 | 409 | 406 | 416 | 400 | 412 | 496 |
Quella: Bundesamt för Statistik[3]
Dr Uusländeraadail isch 2010 bi 7,1 Prozänt gläge.
Religion
ändere68,4 Prozänt vo dr Yywooner sin evangelisch-reformiert, 11,2 Prozänt sin römisch-katholisch (Stand 2000).
Bolitik
ändereBi dr Nationalrootswahle 2011 het s des Ergebnis gee: BDP 0,7 Prozänt, CVP 3,1 Prozänt, FDP 26,3 Prozänt, Grüeni 6,5 Prozänt, PdA 1,0 Prozänt, SP 12,5 Prozänt, SVP 44,2 Prozänt.
Dr Gmaindsbresidänt isch dr Etienne de Tribolet (Stand 2018).
Wirtschaft
ändereValangin isch traidzionell es Puuredorf gsi. Hüt hets Gwärb im Dorf, und vil Lüüt woone dört und schaffe als Pändler z Nöieburg unde.
Sproch un Dialäkt
ändereBi dr Volkszellig 2000 hän vu dr 400 Yywohner 93,8 Prozänt Franzesisch as Hauptsproch aagee, 4,2 Prozänt Dytsch, 0,4 Prozänt Italienisch un 1,6 Prozänt anderi Sproche.
Dr alt frankoprovenzalisch Patois isch wahrschyns Ändi 19./Aafangs 20. Jh. uusgstorbe. Ergebnis us dr Volkszellige vu 1990 un 2000, wu zum Dail Lyt Patois as Sproch aagchryzlet hän, gälte in dr Sprochwisseschaft as Artefakt un hän ihre Ursprung ender in statistische Fähler oder ass d Lyt unter „Patois“ ihr Regionalfranzesisch verstehn.[4][5]
Lyt
ändere- Robert Comtesse (1847–1922), vo 1900 bis 1912 Bundesrot gsii
Bilder
ändere-
Blick vom Schädtli dur s Toor uf s Schloss
-
s Schtädtli
-
s Schloss Valangin
-
Blick vo dä Schlossterrassä
Literatur
ändere- Gilliane Kern, Maurice Evard: Valangin In: Historisches Lexikon vo dr Schwiiz.
Weblink
ändereFueßnote
ändere- ↑ Ständige Wohnbevölkerung nach Staatsangehörigkeitskategorie, Geschlecht und Gemeinde, definitive Jahresergebnisse, 2022. Bei späteren Gemeindefusionen Einwohnerzahlen aufgrund Stand 2022 zusammengefasst. Abruf am 5. September 2023
- ↑ Bundesamt für Statistik: Eidgenössische Volkszählung 2000: Bevölkerungsentwicklung der Gemeinden 1850–2000. Bern 2005 (Online uf bfs.admin.ch (Site cha nüme abgrüeft wärde; Suche im Webarchiv) , Date im Aahang (Site cha nüme abgrüeft wärde; Suche im Webarchiv) )
- ↑ Bundesamt für Statistik: Eidgenössische Volkszählung 2000: Bevölkerungsentwicklung der Gemeinden 1850–2000. (Site cha nüme abgrüeft wärde; Suche im Webarchiv) Bern 2005 (Online uf bfs.admin.ch, Date im Aahang (Site cha nüme abgrüeft wärde; Suche im Webarchiv) )
- ↑ Andres Kristol: Que reste-t-il des dialectes gallo-romans de Suisse romande?. In: Jean-Michel Eloy (Hg.).: Evaluer la vitalité. Variétés d’oïl et autres langues. Université de Picardie / Centre d’Etudes Picardes, Amiens 1998, S. 101–114
- ↑ Pierre Knecht: Die französischsprachige Schweiz. In: Hans Bickel, Robert Schläpfer (Hg.): Die viersprachige Schweiz. Sauerländer, Aarau/Frankfurt/Salzburg 2000, S. 139–176