Vaumarcus

es Dorf und en ehmolegi Gmeind im Kanton Nöieburg

Famergü, wo uf Französisch Vaumarcus und im frankoprovenzalische Dialäkt [a vomɛrˈky] heisst, isch en Ortschaft im Kanton Nöieburg.

Vaumarcus
Wappe vo Vaumarcus
Wappe vo Vaumarcus
Basisdate
Staat: Schwiiz
Kanton: Nöieburg (NE)
Bezirk: (Dr Kanton Nöieburg kännt sit 2018 kä Bezirk me.)
BFS-Nr.: 6415i1Expression-Fähler: Nit erkannt Satzzeiche „[“f4
Poschtleitzahl: 2028
Koordinate: 547824 / 192080Koordinate: 46° 52′ 40″ N, 6° 45′ 15″ O; CH1903: 547824 / 192080
Höchi: 447 m ü. M.
Flächi: 1.78 km²
Iiwohner: Expression-Fähler: Nit erwartete Operator: <Ungültiger Metadaten-Schlüssel 6415 (31. Dezämber 2021)[1]
Website: www.vaumarcus.ch
Schloss Vaumarcus
Schloss Vaumarcus

Schloss Vaumarcus

Charte
Vaumarcus (Schweiz)
Vaumarcus (Schweiz)
Vaumarcus
Vaumarcus
ww
wo di ehemolig Gmeind Vaumarcus im früenere Bezirk Boudry gsii isch

Früener het der Ort Vaumarcus-Vernéaz gheisse und es isch en eigeni Gmeind gsi, wo sech denn mit de anderne Gmeinde vo der Gägend uf e 1. Jänner 2018 zämetoo het zum die grossi Gmeind La Grande Béroche z bilde.

Bis 2017 het’s im Kanton Nöieburg der Bezirk Boudry ggää, wo Vaumarcus derzue ghört het.

Geografi ändere

Vaumarcus lyt am Stade vum Nöueburgersee an dr Gränze zum Kanton Waadt. Zue Vaumarcus ghert au no dr Wyler Vernéaz (610 m ü. M.). Dr Bann bstoht us 62 Prozänt landwirtschaftligi Flechi, 26 Prozänt Wald und 12 Prozänt Sidligsflechi.

Die alte Nochbergmaine vu Vaumarcus sin gsii: Saint-Aubin-Sauges un Fresens im Kanton Nöueburg un Mutrux un Concise im Kanton Waadt.

Gschicht ändere

Vaumarcus isch zum erschte Mol gnännt wore anne 1227 as Valmarcuel. Dä Ortsname wird erklärt us der ursprüngliche Form, wo uf düütsch «s Taal vom Markold» heisst.

Z Vaumarcus stoot en alti Burg.[2]

Syt 1648 isch Nöueburg Firschtetum un ab 1707 dur Personalunion mit em Chenigrych Preuße verbunde gsii. Anne 1806 isch s Biet an Frankrych unter em Napoleon I. abdrätte wore. Im Zug vum Wiener Kongress isch s anne 1815 an d Schwyz chuu, doderby sin d Chenig vu Preuße aber bis zum Nöueburgerhandel 1857 au Firschte vu Nöueburg blibe.

Im Gmeindwappe vo Vaumarcus gseht me uf Blau en silbrige Sparre mit drüü Roose druff und dernäbe drüü silbrigi Chrüüzli.[3]

Bevelkerig ändere

Quälle: Bundesamt für Statistik 2005[4]

Johr 1850 1860 1870 1880 1888 1900 1910 1920
Yywohner 232 217 234 198 203 147 169 157
Johr 1930 1941 1950 1960 1970 1980 1990 2000
Yywohner 166 176 168 145 140 167 181 191

Dr Uusländeraadail isch 2010 bi 5,8 Prozänt gläge.

Religion ändere

51 Prozänt vo dr Yywooner sin evangelisch-reformiert, 26,1 Prozänt sin römisch-katholisch (Stand 2000).

Bolitik ändere

Bi dr Nationalrootswahle 2011 het s des Ergebnis gee: BDP 0,3 %, CVP 0,6 %, FDP 34,4 %, Grüeni 3,2 %, PdA 0,3 %, SP 18,4 %, SVP 40,6 %.

Wirtschaft ändere

Vaumarcus isch es traidzionells Puuredorf; es het schöni Wyvärge dört, und es git au Fälder bim Dorf. Es het Gwärbbetriib und s Ferielager und Tagiszäntrum Le Camp.[5]

Sproch un Dialäkt ändere

Bi dr Volkszellig 2000 hän vu dr 191 Yywohner 89,9 Prozänt Franzesisch as Hauptsproch aagee, 4,4 Prozänt Dytsch, 0,5 Prozänt Italienisch un 4,8 Prozänt anderi Sproche.

Dr alt frankoprovenzalisch Patois isch wahrschyns Ändi 19./Aafangs 20. Jh. uusgstorbe. Ergebnis us dr Volkszellige vu 1990 un 2000, wu zum Dail Lyt Patois as Sproch aagchryzlet hän, gälte in dr Sprochwisseschaft as Artefakt un hän ihre Ursprung ender in statistische Fähler oder ass d Lyt unter „Patois“ ihr Regionalfranzesisch verstehn[6][7].

Literatur ändere

Weblink ändere

  Commons: Vaumarcus – Sammlig vo Multimediadateie

Fueßnote ändere

  1. Ständige Wohnbevölkerung nach Staatsangehörigkeitskategorie, Geschlecht und Gemeinde, definitive Jahresergebnisse, 2021. Bei späteren Gemeindefusionen Einwohnerzahlen aufgrund Stand 2021 zusammengefasst. Abruf am 13. März 2023
  2. Schloss Vaumarcus uf swisscastles.ch
  3. Historisch-Biografischs Lexikon vo der Schwiiz, Band 7, S. 202.
  4. Bundesamt für Statistik: Eidgenössische Volkszählung 2000: Bevölkerungsentwicklung der Gemeinden 1850–2000. Bern 2005 (Online uf bfs.admin.ch (Site cha nüme abgrüeft wärde; Suche im Webarchiv)[1] [2] Vorlage:Toter Link/www.bfs.admin.ch, Date im Aahang (Site cha nüme abgrüeft wärde; Suche im Webarchiv)[3] [4] Vorlage:Toter Link/www.bfs.admin.ch)
  5. Le Camp uf lecamp.ch
  6. Andres Kristol: Que reste-t-il des dialectes gallo-romans de Suisse romande?. In: Jean-Michel Eloy (Hg.).: Evaluer la vitalité. Variétés d’oïl et autres langues. Université de Picardie / Centre d’Etudes Picardes, Amiens 1998, S. 101–114
  7. Pierre Knecht: Die französischsprachige Schweiz. In: Hans Bickel, Robert Schläpfer (Hg.): Die viersprachige Schweiz. Sauerländer, Aarau/Frankfurt/Salzburg 2000, S. 139–176