Hauterive NE
S NE im Lemma isch s offiziell Chürzel vom Kanton Nöueburg und wird bruucht, zum Verwächslige mit Yträäg vom Name Hauterive vermyde, wo öppis anders meined. |
Hauterive (frankoprovenzalisch [otaˈriːva / otɛˈriːv], dytsch veraltet Altenryf) isch e bolitischi Gmai vom Kanton Nöueburg.
Hauterive | |
---|---|
Basisdate | |
Staat: | Schwiiz |
Kanton: | Nöieburg (NE) |
Bezirk: | (Dr Kanton Nöieburg kännt sit 2018 kä Bezirk me.) |
BFS-Nr.: | 6454 |
Poschtleitzahl: | 2068 |
UN/LOCODE: | CH HTE |
Koordinate: | 564432 / 207243 |
Höchi: | 501 m ü. M. |
Flächi: | 2.07 km² |
Iiwohner: | 2692 (31. Dezämber 2022)[1] |
Website: | hauterive.ne.ch |
Archaeologisch Museum Laténium | |
Charte | |
Geografi
ändereHauterive isch e Hufedorf am Jurafuess, unden am Bärg Chaumont. Zue Hauterive ghert au no Sidlig Champréveyres 440 m ü. M..
Dr Geindbann umfasst 53,5 Prozänt landwirtschaftligi Flechi, 30,4 Prozänt Wald, 15,8 Prozänt Sidligsflechi un 0,3 Prozänt sunschtigi Flechi. Nochbergmaine vu Hauterive sin d Stadt Nöueburg un Saint-Blaise.
Gschicht
ändereI däm Gebiet am Ufer vom Nöieburgersee sind Sidlige sid der Schteizyt und der Bronzezyt bekannt.
S Dorf Hauterive isch zum erschte Mol gnännt wore um 1148 as arta ripa.
Syt 1648 isch Nöueburg Firschtetum un ab 1707 dur Personalunion mit em Chenigrych Preuße verbunde gsii. Anne 1806 isch s Biet an Frankrych unter em Napoleon I. abdrätte wore. Im Zug vum Wiener Kongress isch s anne 1815 an d Schwyz chuu, doderby sin d Chenig vu Preuße aber bis zum Nöueburgerhandel 1857 au Firschte vu Nöueburg blibe.
Bevelkerig
ändereQuälle: Bundesamt für Statistik 2005[2]
Johr | 1850 | 1860 | 1870 | 1880 | 1888 | 1900 | 1910 | 1920 |
Yywohner | 345 | 401 | 470 | 445 | 443 | 654 | 690 | 666 |
Johr | 1930 | 1941 | 1950 | 1960 | 1970 | 1980 | 1990 | 2000 |
Yywohner | 640 | 595 | 745 | 1097 | 2213 | 2545 | 2289 | 2637 |
Dr Uusländeraadail isch 2010 bi 25 Prozänt gläge.
Religion
ändere33 % vo dr Yywooner sin evangelisch-reformiert, 34 % sin römisch-katholisch (Stand 2000).
Bolitik
ändereBi dr Nationalrootswahle 2011 het s des Ergebnis gee: BDP 0,9 %, CVP 2,2 %, FDP 17,7 %, Grüeni 11,2 %, PdA 1,0 %, SP 18,8 %, SVP 20,7 %.
Wirtschaft
ändereVo Hauterive chunt e bsunderi Sorte vo Jura-Chalchschtei. Dä isch vo der geologische Epoche, wo drum Hauterivium heisst. Der Schtei het e fyni hällgääli Farb, und er isch scho vo de Röömer für d Bouwärch vo Aventicum bruucht worde. Und i der Altstadt vo Nöieburg sind vil Hüüser drus bout.
Bi Hauterive goot d Autobaan dure, wo do zum gröschte Deil im ene Dunäll isch.
Kultur
ändereZ Hauterive stoot s nöieburgische Archäologymuseum Latenium, wo 2001 ufggangen isch.
Sproch un Dialäkt
ändereBi dr Volkszellig 2000 hän vu dr 2637 Yywohner 88 % Franzesisch as Hauptsproch aagee, 1,9 % Dytsch, 4 % Italienisch un 6 % anderi Sproche.
Dr alt frankoprovenzalisch Patois isch wahrschyns Ändi 19./Aafangs 20. Jh. uusgstorbe. Ergebnis us dr Volkszellige vu 1990 un 2000, wu zum Dail Lyt Patois as Sproch aagchryzlet hän, gälte in dr Sprochwisseschaft as Artefakt un hän ihre Ursprung ender in statistische Fähler oder ass d Lyt unter „Patois“ ihr Regionalfranzesisch verstehn[3][4]
Literatur
ändere- Hervé Miéville, Germain Hausmann: Hauterive (NE). In: Historisches Lexikon vo dr Schwiiz.
Weblink
ändereFueßnote
ändere- ↑ Ständige Wohnbevölkerung nach Staatsangehörigkeitskategorie, Geschlecht und Gemeinde, definitive Jahresergebnisse, 2022. Bei späteren Gemeindefusionen Einwohnerzahlen aufgrund Stand 2022 zusammengefasst. Abruf am 5. September 2023
- ↑ Bundesamt für Statistik: Eidgenössische Volkszählung 2000: Bevölkerungsentwicklung der Gemeinden 1850–2000. Bern 2005 (Online uf bfs.admin.ch (Site cha nüme abgrüeft wärde; Suche im Webarchiv) , Date im Aahang (Site cha nüme abgrüeft wärde; Suche im Webarchiv) )
- ↑ Andres Kristol: Que reste-t-il des dialectes gallo-romans de Suisse romande?. In: Jean-Michel Eloy (Hg.).: Evaluer la vitalité. Variétés d’oïl et autres langues. Université de Picardie / Centre d’Etudes Picardes, Amiens 1998, S. 101–114
- ↑ Pierre Knecht: Die französischsprachige Schweiz. In: Hans Bickel, Robert Schläpfer (Hg.): Die viersprachige Schweiz. Sauerländer, Aarau/Frankfurt/Salzburg 2000, S. 139–176