De labiodentali Nasal isch en Konsonant wo phonetisch in viile Sprooche vorchùnt, so au im Alemannische, als Phonem aber schynts in fascht keinere Sprooch. Nùmme im Kukuya Dialäkt vùm Teke, enere Bantu-Sprooch uss Zentralafrika, söll er en Phonem sy[1]. In dänne Sprooche, wo de Luut als Allophon hen, ergit sich de Luut uss /m/ oder /n/ dur Assimilierig vor labiodentale Konsonante (/f v ʋ/). S Zeiche im IPA defür isch [ɱ].
- Es isch en Verschlùssluut; dr Lùftstrom im Muul wird ganz blockiert. Im Gägesatz zue orale Verschlùssluut wird d Lùft aber nit ùff eimool dur s Muul glööst, sùndern ohni Ùnterbrächig dur d Noos abgloo.
- De Artikulationsort isch labiodental; er wird mit dr Ùnterlippe ùn de Zään artikuliert.
- D Phonation isch stimmhaft; derwyylscht er produziert wird, vibriere d Stimmbänder.
- Es isch en nasale Konsonant; d Lùft goot dur d Noos usse.
- Es isch en egressive Konsonant; er wird allei dur s Usstoosse vo Lùft mit de Lunge ùn em Zwerchfell erzüügt, wie die meischte mänschliche Sproochluut.
- ↑ Ladefoged, P., Meddieson, I. The Sounds of the World's Languages. Blackwell Publishing. Malden, MA (USA). 1996. Syte 18
- ↑ Paulian (1975:41)
| Konsonante
|
Lueg au: IPA, Vokale
|
|
|
| Bi de Spalte wo grau sin, goot mer devo uss, dass si nit artikuliert werde chönne; wysi Spalte, ùn Zeiche, wo nit verlinkt sin, hen kei offiziels IPA-Zeiche un/oder sin uss keinere Sprooch bekannt.
|
[d̥əʁ̞ ˈz̥ɛɱv̥t](info)